Zespół śniegu wzrokowego (VSS) w gabinecie terapeuty SI
Zespół śniegu optycznego (VSS) to rzadkie, ale coraz częściej rozpoznawane zaburzenie neurologiczne, które wpływa głównie na percepcję wzrokową. Jego najbardziej charakterystycznym objawem jest ciągłe widzenie „śnieżenia” w całym polu widzenia, co przypomina migoczące kropki podobne do zakłóceń telewizyjnych. Śnieżenie to jest obecne 24 godziny na dobę, niezależnie od tego, czy pacjent ma oczy otwarte czy zamknięte i nie zmienia się znacząco w zależności od oświetlenia czy tła. Jest to objaw, który różni VSS od innych zaburzeń wzrokowych, takich jak migrena z aurą, gdzie zaburzenia wizualne są epizodyczne i przemijają.
Neurologiczne podłoże śniegu optycznego
Zespół śniegu wzrokowego nie wynika z bezpośrednich problemów ze strukturą oka, co potwierdzają wyniki badań okulistycznych, które zazwyczaj nie wykazują żadnych nieprawidłowości w narządzie wzroku. Problem leży głównie w nieprawidłowym przetwarzaniu informacji wizualnych w mózgu, a szczególnie w nadpobudliwości kory wzrokowej. Neurony w tym obszarze mózgu są nadmiernie stymulowane, co prowadzi do ciągłego „szumienia” w polu widzenia. Badania neuroobrazowe, takie jak funkcjonalne MRI (fMRI), pokazują, że pacjenci z VSS mają podwyższoną aktywność w korze wzrokowej nawet w warunkach, gdy nie są narażeni na bodźce wzrokowe.
Należy podkreślić, że VSS jest zaburzeniem neurologicznym, a nie okulistycznym. To (...)
