Sposoby organizacji środowiska ucznia z problemami sensorycznymi
Szacuje się, że w krajach wysoko rozwiniętych około 15–25% dzieci w wieku szkolnym ma mniejsze lub większe problemy z nauką pisania i czytania. Wiele dzieci o przeciętnej i ponadprzeciętnej inteligencji, bez uszkodzeń neurologicznych, mających wspierających rodziców, doświadczonych i oddanych nauczycieli, żyjących w zdrowym środowisku nie radzi sobie w szkole. Systemy edukacyjne, placówki i personel szkolny są z tego powodu atakowane, a nauczyciele wypróbowują różne metody nauczania, sposoby nauki czytania czy eskalują wymagania, z różnym skutkiem. Część uczniów w końcu opanowuje umiejętność czytania i pisania, inni tylko częściowo, a inni uczniowie wcale. Dlaczego tak się dzieje? Co zrobić, jeśli tradycyjne metody nauczania zawodzą? Problem ten badała dr A.J. Ayers w ramach Programu Badań nad Mózgiem, czego efektem było powstanie teorii integracji sensorycznej.
Trudności w uczeniu się a integracja sensoryczna
W miarę rozwoju dziecka rozwijają się jego zmysły, dzięki którym otrzymuje informacje o własnym ciele, o tym, jak porusza się ono w przestrzeni. Co więcej, rozwój ten ma określoną sekwencję. Najbardziej podstawowym zmysłem, rozwijającym się jeszcze w okresie prenatalnym, jest układ przedsionkowy reagujący na działanie siły grawitacji i pozwalający utrzymać równowagę. Jest to układ koordynujący wszystkie funkcje zmysłowe, a integracja bodźców przedsionkowych ma podstawowe znaczenie dla rozwoju psychospołecznego. Z czasem, gdy dziecko wzrasta i dojrzewa, doświadcza ruchu, dotyku, zdobywa umiejętności w zakresie motoryki dużej i małej, słucha, patrzy i mówi, nabywa umiejętności (...)
