Witam. Chciałabym się dowiedzieć jak wygląda prawidłowo przeprowadzona diagnoza intergracji sensorycznej u dziecka. ROZCHODZI MI SIĘ JUŻ O SAMO PRZEBADANIE DZIECKA. Krok po kroku. Dziękuję

Odpowiedź: 1) Na samym początku przeprowadzamy wywiad z rodzicem dziecka. Pytamy o to, jakie problemy dziecku na tą chwilę towarzyszą oraz prosimy o to, aby rodzic opowiedział nam o tym, jak przebiegała: ciąża, poród, co działo się w pierwszym roku życia, kiedy zostały osiągnięte poszczególne kamienie milowe, czy dziecko chorowało, na co. Prosimy również o to, aby rodzic wypełnił kwestionariusz, w którym wskaże, jakie trudności z obszaru integracji sensorycznej towarzyszą dziecku. 2) W dalszej kolejności prowadzimy dwa spotkania z dzieckiem. Musimy rozważyć dwie sytuacje: a) Dziecko ma mniej niż 4 lata – wówczas obserwujemy, co dzieje się podczas swobodnej zabawy z dzieckiem. Możemy zaproponować zabawy z substancjami brudzącymi, ścieżką sensoryczną, masażerami, zabawy na huśtawce. Jeśli dziecko ma ok. 3 lat, możemy również wybrać niektóre próby z obserwacji klinicznej, np. czołganie, czworakowanie, skakanie. Obserwujemy również stopień pobudzenia układu nerwowego, stopień adaptacji dziecka do nowych warunków, motywację do wykonywania ćwiczeń. Warto zwrócić uwagę na to, jak kształtuje się mowa, ile siły jest wykorzystywane do wykonywania poszczególnych proby, czy dziecko chętnie poddaje się masażowi. Zadaniem terapeuty jest wychwycenie, w którym obszarze pojawiają się trudności czy nieprawidłowości. b) Dziecko ma minimum 4 lata – wówczas przeprowadzamy próby z obserwacji klinicznej. Małgorzata Karga wymienia następujące z nich: 1. Ocena poziomu pobudzenia i aktywności. 2. Objawy zwiększonego poziomu pobudzenia. 3. Objawy obniżonego poziomu pobudzenia. 4. Jakość uwagi. 5. Obronność dotykowa. 6. Jakość napięcia mięśniowego. 7. Preferencja oka i ręki. 8. Ruchy gałek ocznych. • Ruchy ogólne; • Przekraczanie linii środkowej ciała; • Szybka lokalizacja. • Konwergencja. 9. Jakość wykonywania wolnych ruchów. 10. Diadochokineza. 11. Próba kciuk-palce. 12. Ruchy języka 13. Kokontrakcja (ramiona, barki, szyja, proksymalna stabilizacja stawów). 14. Poczucie bezpieczeństwa posturalnego w tle. 15. Ruchy posturalne w tle. 16. Reakcje równoważne. • Leżenie przodem na piłce rehabilitacyjnej; • Klęk podparty; • Siad. 17. Reakcje obronne. 18. Test wyprostowanych rąk Shildera • Choreoatetoza; • Zmiany ułożenia rąk; • Rotacja tułowia; • Opór głowy; • Dyskomfort. 19. Pozycja wyprostna. 20. Symetryczny Toniczny Odruch Szyjny. 21. Asymetryczny Toniczny Odruch Szyjny. • Klęk podparty; • Pozycja hamująca. 22. Pozycja zgięciowa. 23. Krążenia ramion. 24. Krążenia tułowia. 25. Chód stopa za stopą. 26. Podskoki obunóż w przód. 27. Podskoki obunóż w tył. 28. Podskoki na prawej nodze. 29. Podskoki na lewej nodze. 30. Lajkonik. 31. Pajace. 32. Łapanie piłki/piłki tenisowej po koźle. 33. Podskoki obunóż w serii po oznaczonych miejscach. 34. Kopanie turlającej się piłki. 35. Przejście nad turlającym się wałkiem. 36. Przekraczanie linii środkowej ciała. 37. Znajomość prawa/lewa. 38. Chwyt. 39. Szybkość reakcji. 40. Uwagi. Każdą przeprowadzoną próbę należy opisać. Zaznacza się, co, czy ćwiczenie zostało wykonane przez dziecko prawidłowo/nieprawidłowo/lekko nieregularnie. Przy tej ostatniej możliwości, warto wyjaśnić, co się zadziało, że próba mogłaby być lepiej wykonana. Drugie spotkanie opiera się na testach Południowo-Kalifornijskich: 1) Imitacja pozycji; 2) Przekraczanie linii środkowej ciała 3) Obustronna koordynacja ruchowa 4) Różnicowanie prawo-lewo – 5) Równowaga w pozycji stojącej 6) Grafestezja 7) Lokalizacja bodźca dotykowego 8) Identyfikacja palców 9) Test oczopląsu porotacyjnego Otrzymane wyniki odnosimy do norm rozwojowych dla danego wieku. Na koniec wyciągamy wnioski analizując obserwację kliniczną oraz testy.